Over Jen

​​Mijn naam is Jennifer, 39 jaar, en ik woon samen met mijn zoon Finn (8), mijn man Sander en hondje Gaspard vlakbij Tilburg in Brabant.

 

In de zomer van 2023 veranderde alles. Wat begon met lichtbruine vlekjes op mijn rechterborst tijdens een vakantie, eindigde drie weken later in een diagnose waar je nooit voorbereid bent: borstkanker met uitzaaien in de oksel. Ik was 37 jaar en stond volop in het leven.

​

De maanden die volgen waren zwaar. Zestien weken chemotherapie, kaalheid, een beginnende longontsteking, slapeloze nachten. In december kon ik de trap niet meer op zonder twee keer uit te rusten. Maar ik bleef vechten. Met begeleiding ging ik sporten om weer fit te worden, ook al zat ik nog middenin mijn behandeling.

​

Op 29 februari 2024 onderging ik een mastectomie waarbij ook een aantal okselklieren werden verwijderd. Een week later kwam het ongelooflijke nieuws: kankervrij. Geen kanker meer in mijn lichaam. Je zou denken dat dit het moment is waarop je je leven weer oppakt waar je het had achtergelaten. Maar dat viel tegen. Alles was kapot gemaakt en alles moest hersteld worden.

​

Ik kreeg een levenshaast, wilde alles met 1000% doen omdat ik als geen ander weet dat het zomaar over kan zijn. Maar kankervrij betekent niet vrij van kanker. Mijn hoofd wilde graag, maar mijn lichaam niet. Bovenop alles kreeg ik ook de diagnose uitputting.

​

Nu, In 2025, ben ik bezig met een intensief revalidatietraject. Mijn batterij was niet alleen leeg - ik stond dik in de min. Ik ben aan het opladen, aan het opbouwen van reserves. Mijn belastbaarheid? Die begon bij 50 minuten per keer en is inmiddels 60 minuten, na maanden hard werken. Elke 60 minuten moet ik 20 minuten prikkelbrij rusten. Dat betekent zorgvuldig omgaan met mijn tijd en energie - of ik nu mijn kind naar school breng, een boek lees of een kopje thee drinken.

​

Maar ook al is deze weg zwaar, ik ben dankbaar. Deze ervaring heeft me zoveel mooie inzichten gegeven. Een harde les, maar wel eentje waar ik blij mee ben.

​

Op dit moment heb ik geen behoefte aan een borstreconstructie. Ik sluit het in de toekomst niet uit, maar nu vind ik mijzelf helemaal oké zoals ik ben.

​

Mijn tijd besteed ik het liefst aan mijn gezin, vrienden en familie - waarbij videobellen met een kopje thee een nieuwe favoriet is geworden. Ik ben heel creatief en alle ideeën komen samen in mijn ATELJ.ROEST, van fotografie tot collages maken. Ik haal er enorm veel voldoening uit.

​

En dan is er het schrijven. Ik kwam op het idee om samen met Lenny brieven naar elkaar te schrijven in de vorm van een blog - om mijn hoofd leeg te maken, onze ervaringen te delen en een mooi naslagwerk voor onze kinderen te creëren. Uiteindelijk kozen we ervoor om deze blog openbaar te maken, zodat onze dierbaren een idee krijgen wat er in ons omgaat en wie weet wie we er nog meer mee bereiken. Mensen die een troost of een glimlach uit onze verhalen halen. Dit is mijn verhaal. Een verhaal over strijd, uitputting, maar vooral ook over herstel, dankbaarheid en het vinden van een nieuw evenwicht. Lees je mee?

​​

​

 

​