Wie ben ik eigenlijk na ruim een jaar kanker? Een levensgenieter, for sure. Nog niet zolang geleden getrouwd met mijn liefje Daan, moeder van de leukste 8-jarige dochter die ik mij kan wensen. Ruim een half jaar werkte ik niet na altijd fulltime werken. Kanker zorgde ervoor dat ik weer met veel plezier begon met paardrijden, leer skiën, de tijd neem voor yoga en geregeld afspreek met vriendinnen. Mijn reisbucketlijst zal nooit eindigen en zonder vliegschaamte vlieg ik behoorlijk wat af.

 

Eind februari 2023 zat ik op een verjaardagsfeestje toen ik plotseling een unheimlich gevoel kreeg in mijn rechterlong. De plek was plots pijnlijk en ik had last met ademhalen. Dus die middag toch even naar de huisartsenpost. Het begin van een ziekenhuisnachtmerrie. Vele onderzoeken volgden en uiteindelijk een doorverwijzing naar het Antoni van Leeuwenhoek. De diagnose: longkanker met enkele besmette klieren. O ja, ook nog met een zeldzame genmutatie. Ros1. Wij Ros1’ers worden ook wel de roswonders genoemd. Je kunt slechtere bijnamen verzinnen ;-)

 

In minder dan 6 weken ben ik geopereerd, het leek alsof ik vanwege mijn type kanker en leeftijd een voorrangsbehandeling kreeg. De arts haalde tijdens de operatie een longkwab en een reep van de onderste kwab af en ik dacht werkelijk dat het kwaad was geschied. Ik baalde dat duiken op vakantie geen optie meer voor mij was. Hoe naïef.

Tijd om bij te komen was er niet, Omdat enkele klieren ook besmet bleken, adviseerde de arts mij toch een chemokuur. Hier zag ik, na vele slapeloze nachten en moeilijke en intense gesprekken, vanaf omdat de slagingskans slechts 5%-8% betrof.

 

Een aantal weken na de operatie voelde ik een knobbeltje in mijn borst. Je raadt het misschien al. Na weer uitgebreid onderzoek – dankzij de doortastendheid van het Rode Kruis Ziekenhuis - bleek het te gaan om een uitzaaiing. En het was niet de enige.

 

Inmiddels was ik de bezitter van 5 tumoren in mijn lijf. Voor de geïnteresseerde: twee in mijn lever, in een van mijn borsten (ja, die kon ik voelen, en ja, dit voelde zeer onaangenaam doch niet pijnlijk), een in mijn zitbeen en een in mijn psoasspier. De wonderpil Crizotinib doet zo goed haar werk dat bijna alle tumoren zijn verdwenen en die in mijn lever een stuk kleiner.

 

Van Ros1 uitzaaiingen kun je niet genezen en deze kankersoort is helaas agressief. Na deze pil zijn er nog enkele andere opties die vallen onder doelgerichte therapie. Er zijn gelukkig Ros1’ers die vele jaren op deze pillen leven met uitschieters van 10 jaar. Daar houd ik mij aan vast.

 

Een ding weet ik zeker. Mijn toekomst is onzeker.