#10 Mozzarella met balsamicocrème uit het vuistje

9 november 2023 Lieve Len, Wanneer houdt die pech voor jou een keer op? Nu weer met je lieve moeder op de SEH. Ik hoop dat een wintersportvakantie voor haar een andere keer gaat lukken. Of mag je moeder helemaal niet meer skiën? Iedere keer als jou weer iets overkomt blijf ik het zeggen, dus deze keer weer: eindelijk wat geluk richting Lenny alsjeblieft.

Wat een lieve mensen heb jij om je heen. Gelukkig maar, want het maakt echt wel het verschil: alle steun en attenties die je krijgt. Ik ervaar hetzelfde wat betreft de steun en attenties. De muur naast mijn bed hebben we helemaal volgehangen met de lieve kaartjes en tekeningen die ik ontving. Zolang ik nog veel in bed moet blijven liggen, houd ik ze daar. Ik heb de afgelopen drie maanden nog geen bos bloemen gekocht en toch staan er iedere week verse bloemen in huis. Laatst had een vriendin, toen ze op vakantie in Japan was, een bos bloemen gestuurd. Zo attent om op je vakantie daaraan te denken. Maar ik vind alles even lief en attent. Ik kreeg zelfgemaakte kaarten van een vriendin, lp`s, poster van Frida Kahlo, droogbloemen, tijdschriften, boeken, een volle koektrommel (tot groot genoegen van Finn), een geluksengel, een bedel voor aan een ketting en ik kan nog even doorgaan. En dan moet ik niet beginnen aan alles wat ik mijzelf cadeau heb gedaan ;-) maar het meest bijzondere wat ik kreeg, is van een vriendin van een vriendin. Zij stuurde een kaart waarop ze onze hond Gaspard had getekend. Het is zo mooi, dat we het hebben laten inlijsten. Via deze weg ook een grote dank voor alle steun en attenties van iedereen!

Wat fijn dat je in een goede fase bent beland. Dat doet mij veel deugt. Je ziet er ook echt onwijs goed uit, zeker na het kappersbezoek. Je haar in de krul. Fjiet fjuuuuu hoor. Maar even zonder dollen. Fijn dat je ook weer aan het werk wil en kan. Ik hoop dat je snel een leuke baan vindt waar je energie van krijgt en voldoening uithaalt. Zou je in dezelfde sector willen blijven werken of wil je totaal iets anders? Sander had een tijdje terug, naar aanleiding van onze blog, nieuwe titelfuncties voor ons bedacht. Hij benoemde jou tot chief editor en mij tot creative director. Je kunt het altijd op je cv zetten. Wie zegt dat het niet waar is ;-)

Mijn laatste zware chemokuur zit erop en straks begin ik met de eerste van de 12 lichtere chemokuren. Ik ben blij dat de zware kuur achter de rug is. Het was echt zwaar, dat heb ik wel onderschat. Waar ik aan de start van de chemo nog hoopte en verwachtte mijn dagelijkse bezigheden vol te houden, werd de realiteit totaal anders. Ik leefde van dutje, naar snackje, naar een wandelingetje en weer van dutje naar snackje. Voor onze hond Gaspard leef ik DE leven. Van dutje naar snackje en een keer wandelen is het liefst hoe hij zijn dagelijkse leven invult.

Over snackjes gesproken, na de chemokuur had ik zo`n ontzettende eetlust ondanks de misselijkheid. En op de dagen dat ik niet meer misselijk was, werd dit nog extremer. Alsof ik een marathon had gerend. Iedereen die mij kent, weet dat ik niet zo sportief ben en niet eens tot het einde van mijn oprit kan rennen zonder buiten adem te zijn, dus moet je nagaan. Van een bak vegetarische shoarma (in mijn eentje), tot mozzarellabollen overgoten met enkel olijfolie en balsamicocrème om vervolgens uit het vuistje te eten. Mijn culinaire hoogstandjes ben ik verloren in de radiologieruimte toen ik mijn eerste mammografie liet maken. Sindsdien is mijn eetgewoonte niet meer wat het geweest is en lijkt het alleen maar erger te worden. Ik zal - als dit hele gebeuren achter de rug is - vragen aan het ziekenhuis of ze ook een bak met gevonden voorwerpen hebben. Ben namelijk wel meer verloren sinds dat moment.

Afgelopen week had ik een afspraak met een oncoloog. Een andere dan mijn eigen arts want die was op vakantie. Zij vertelde mij dat wanneer je gevoelig bent voor de dexamethason, je niet alleen een koopwoede kan ontwikkelen maar ook die extreme eetlust die ik dus heb. Ik lees namelijk dat mensen in mijn situatie vooral geen eetlust hebben en afvallen. Maar ik ben de uitzondering. Inmiddels ben ik dus ook eigenaar van een extra kilo of 2 aan mijn lijf. Niks mis mee, dat komt uiteindelijk wel weer goed, want ik kreeg ook te horen dat het zo goed als zeker is dat ik over een paar maanden afscheid moet gaan nemen van mijn rechterborst. Ik vond dat toch wel een teleurstelling. Dus ik ben mij gaan verdiepen in borstreconstructies. Je kan dus van lichaamseigen materiaal een nieuwe boobie maken en dan komt dat buikvet weer goed van pas. Maar wat ik zag na wat onderzoek vond ik heel verdrietig. Klinkt misschien gek om te schrijven, maar ik ben heel tevreden met mijn lichaam. Na mijn zwangerschap draag ik wel een 2 kilo teveel bij me (inmiddels dus totaal 4). Maar los daarvan geef ik mijn lichaam een 9. Het blijft uiteindelijk maar uiterlijk en ik zou al mijn ledematen opgeven zolang ik mijn zoontje Finn maar zie opgroeien, maar toch werd ik wel heel verdrietig toen ik zag hoe bij verschillende vrouwen de reconstructie eruit zag (ondanks dat ze er zelf heel tevreden over waren). Gelukkig heb ik een paar maanden de tijd om te wennen aan dat idee en ga ik in de wereld van de plastische chirurgie duiken en onderzoek doen. Ook zou ik graag in contact willen komen met vrouwen die zo’n reconstructie hebben gehad om hun ervaringen te horen. Dus voor de komende tijd heb ik weer wat huiswerk, maar eerst weer een chemokuur vanmiddag.

Liefs, Jennifer