#38 Bloed, zweet en tranen

5 maart 2025 Lieve Jen, Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik een blog naar je schreef. Helaas is dat niet zonder reden. Of – liever gezegd – de tijd vulde zich met andere belangrijkere en ingrijpende gebeurtenissen. Ons huis verkopen, ons huis opnieuw verkopen (de eerste kopers kregen de financiering niet rond), dozen inpakken en verkassen naar een nieuw huis. Ontspullen, want als je 100 vierkante meter moet inleveren en van een huis vol (te veel) vaste kasten naar een huis zonder gaat, dan moet je selectief zijn. Serieus, 20 potjes en tubes in verschillende formaten van Rituals: "allemaal cadeautjes, zonde om weg te doen!" 10 tubes tandpasta "Ze waren in de aanbieding en het is mijn merk." Ja ja, nu ophouden hoor. "In de kliko ermee." Daan en ik vulden vuilniszakken vol met rommeltjes, bruikbare spullen en kleding. Natuurlijk maken we ook de bezoekers van de plaatselijke kringloop blij en zetten we van alles op Marktplaats. Ik mocht in de tussentijd weer voor mijn driemaandelijkse scans naar het AvL en Daan en ik gingen samen ook nog eens door een zeer moeilijke periode. Zoals mijn psych zo’n maand geleden tegen mij zei: “Wat jij op je bordje krijgt daar had menig mens allang van door omgevallen."

Nu moet ik eerlijk bekennen en dan ga ik echt met de billen bloot (dat is nu niet aan te raden want mijn billen zijn momenteel bont en blauw, ik ben gisteren van de trap gelazerd, er was nog geen leuning aangeschroefd en het tapijt was glad). Dat ik er enkele weken geleden heel, heel slecht aan toe was. Zo slecht dat ik niet meer mezelf was en mezelf niet herkende. Ik was intens verdrietig en het leven speelde zich af in een grote donderwolk. Vele gesprekken, ruzies en het weer (opnieuw en opnieuw) goedmaken volgden. Sinds een kleine week slaap ik weer op een natuurlijke manier door. Daarvoor met behulp van Temazepam, voorgeschreven door de huisarts. Een middel dat zorgt voor ontspanning. Dat hielp om enkele uurtjes slaap te pakken. Ik hoop dat dit het was en ik geen terugval krijg. Ik sta overigens op de wachtlijst om opnieuw een vorm van EMDR therapie te volgen voor traumaverwerking. Daarover gesproken, Jen, je postte een bericht op Insta dat je een terugval hebt in je herstel. Daar schrok ik behoorlijk van want het gaat niet goed met je. Hoe gaat het nu met je, krabbel je op?

Door de nare periode waar ik in zat en de stress die dit gaf, ben ik natuurlijk bang voor de uitslag van mijn scans. Niet alleen voor degenen die ik twee weken geleden had maar ook voor de scan over drie maanden. Eerlijk is eerlijk. Stress is voor niemand goed, laat staan voor iemand met kanker. De verslagen van de radioloog zijn inmiddels wel in het portaal ‘Mijn AvL’ gezet. De voorlopige conclusie is geen progressie maar er zijn, zowel op de MRI als op de CT, twee afwijkingen gezien. Ik spreek mijn arts pas op 13 maart. Ruim twee weken na mijn scans. Ze heeft het vast druk, daar ben ik van overtuigd. Mijn arts vertelde mij eerder dat een afwijking ook een ontsteking kan zijn. Maar echt gerust ben ik pas als ik haar spreek en ze de zorgen kan wegnemen dat het mogelijk wel kanker is.

Vele lieve vrienden en familie informeerden naar mijn uitslag. Ik heb daarvoor een speciale ‘Lenny’s ziekte’ appgroep aangemaakt maar de meeste mensen zijn vaak ongeduldig (grapje he). Ik ben blij dat mensen interesse tonen omdat ze om mij geven, dat is de andere kant. En dat ik veel lieve mensen om mij heen heb. Maar ja, de uitslag is eigenlijk gewoon niet echt compleet zonder de analyse van de arts. Zelfs Daan zijn ex, degene met wie hij een dochter heeft en van wie hij al minstens 12 jaar af is, informeerde al twee keer naar mijn scanuitslag. Wat best wonderlijk is want ik heb in de afgelopen 6 jaar nog geen 6 fatsoenlijke zinnen met haar uitgewisseld. Op haar verzoek overigens. Ik ben van mening dat je het goede voorbeeld aan je kind(eren) moet geven. Dat als je gescheiden bent het fatsoen en respect moet kunnen opbrengen om normaal om te gaan met de (nieuwe) partner van je ex. Tuurlijk is dat niet altijd even makkelijk, ik heb het zelf ook ervaren. Je kampt wellicht met jaloerse gevoelens of boosheid. Helaas zijn er zoveel stellen die het elkaar moeilijk maken, soms zelfs het leven zuur maken. Ook dat vind ik moeilijk te begrijpen sinds ik ziek ben. Alsof we een stelletje dieren zijn. Negeren, vermijden of juist de confrontatie aangaan en ruzie maken. Waar de kinderen dan bijzijn. Compliment voor mijn eigen ex, Daan en mezelf! Zo staan wij regelmatig met zijn drieën op het hockeyveld en gaan we vriendschappelijk met elkaar om. Dat betekent niet dat je de vloer bij elkaar hoeft plat te lopen. Ook nu we verhuisd zijn gaat het gewone leven door. Claire viert carnaval op school. Natuurlijk was ik door de drukte rondom de verhuizing vergeten een outfit met haar te bedenken. Een dag van tevoren kwamen we op Pippi Langkous. Stad en land afgezocht, winkel na winkel, maar er lag helemaal NIETS meer in de schappen voor een fatsoenlijke Pippi Langkous act. Toen opperde ik er een Hippie Langkous van te maken. En dat vond Claire een puik idee. Bloemenbroek met wijde pijpen, veren in haar haren. Ze was tevreden. Als zij het is, ben ik het ook.

Claire wordt deze maand 9 jaar. Ze bevindt zich in goed gezelschap want ook jij viert deze maand je 39ste verjaardag. En gelukkig mag ik daar ook bijzijn. Daarover gesproken; ik sprak afgelopen weekend iemand op een verjaardag die maar zat te twijfelen of hij nu wel of niet een feestje zou geven. Daar snap ik tegenwoordig helemaal niks van! Vieren die handel. Tenzij je een kluizenaar bent zonder vrienden en niet houdt van gezelligheid. Vier het leven, vier JE leven. Voor je het weet ben je dood. En daarom ga ik mijn 40ste zeker vieren. Alleen moet ik nog 5 maanden wachten. Maar zeker is dat ik de 40 ga halen! Of ik moet overlijden aan een auto-ongeluk of vermoord worden. Maar ik geloof niet meer dat ik overlijd aan kanker binnen de genoemde vijf maanden. De dood. Daar houd ik mij weleens mee bezig. Denk jij hier weleens aan? Ben je bang en wat denk je dat er na het leven is? Nog een leven? Ik ben niet bang om dood te gaan maar ik ben wel bang dat er daarna niets is. En ook verdrietig omdat ik (het) leven leuk vind. Straks kom ik terug als Indiaas straatkind, een die ook nog de prostitutie in moet. Of op de Noordpool als Eskimo en zeehondjes doodknuppel om te overleven. Brrr…daar heb ik geen trek in. Als ik het voor het zeggen had dan zou ik terug willen komen als Indiaan met een grote familie en met het snelste paard in de omgeving. Ook zou ik alles weten van kruiden, noten en bessen. Ik kan mij nu ook niets herinneren van een vorig leven dus zal het wel niet zo zijn. En dat vind ik teleurstellend. Als wie of wat zou jij terug willen komen? We zijn enigszins gesetteld in ons nieuwe huis. Vooral Claire want zij heeft haar vriendinnen op steenworpafstand. Het eerste weekend na onze verhuizing zag ik haar amper want ze was lekker buitenspelen. Het is nu al een geslaagde verhuizing. Claire heeft inmiddels haar tweede afspraak met haar kinderpsycholoog gehad. Ze is tevreden en wil ermee doorgaan. Daar ben ik zo blij om, dat ze er wat aan heeft en ze opgewekt uit het tweede gesprek kwam. De psych vertelde dat ze samen getekend hadden. Een persoon die in het ziekenhuis lag. Ik was het niet. De komende periode staan in het teken van dozen uitpakken en mijn draai vinden in het nieuwe huis. Terwijl ik dit type hangt de was in het zonnetje te drogen en steek ik het derde stuk (pure) chocolade in mijn mond. Veel liefs, Lenny