#43 💫2026: het jaar van dromen, durven en doorleven

11 december 2025 Lieve Jen,

Wat een krachtige en eerlijke blog schreef je. Wat jij beschrijft, herken ik zó: dat vechten, doorgaan, alles willen bewijzen… en dan ineens keihard tegen de muur lopen. Maar wat ik vooral voel in jouw verhaal, is de moed om stil te staan. Om te voelen. Om jezelf opnieuw te kiezen. En misschien is dat precies waarom jouw woorden me aanzetten om terug te kijken naar mijn eigen jaar. Ik ben trots op jou! Jij laat met jouw openheid zien dat we niet altijd sterk hoeven te zijn. Wat doe je als het jaar op zijn eind loopt? Juist, terugblikken en vooruitkijken. Nou, laat ik eerlijk zijn: dat terugkijken op het begin van 2025 doe ik liever niet. Waarom niet? 2025 was het jaar waarin zelfs de bodem van de put scheuren vertoonde. En toch… ik sta er nog. Al voelde dat lange tijd totaal niet zo.

Ik had depressieve gevoelens na (voorlopig althans) de laatste mokerslag die het leven me gaf. Wat dat precies was, bewaar ik nog even. Maar jij weet hoe pittig die periode was.

Het hele verhaal ken je, en als ik een uitgever vind, dan staat het straks in mijn boek. Misschien lukt het me dan om weer een beetje zelfstandig inkomen te genereren 😉

Eind januari keek ik mijn man aan en zei iets wat ik nooit hardop had willen zeggen: “Ik voel me niets meer waard. Uitgezaaide kanker. PTSS. Mijn kind delen. Geen eigen inkomen. Ik ben een mislukkeling.” De woorden kwamen uit mijn tenen. Ze roken naar wanhoop. Ik voelde me leeg. Een levensfaler,  geen bestaand woord, maar precies hoe het voelde. Alsof ik op de automatische piloot leefde. Ik stond in de supermarkt, starend naar een pak hagelslag. Mijn brein blokkeerde. Het was maar ontbijt, maar het voelde als een keuze die ik niet kon maken.

Ik schreef er al eens over: omvallen, overeind krabbelen en doorgaan alsof het leven gewoon is, terwijl één uitslag het hele kaartenhuis om kan blazen (blog 38). Maar er is ook goed nieuws: mijn mentale huid is inmiddels dikker dan die van een krokodil. Dat eeuwige rekening houden met anderen en zelden of nooit met mezelf, is voorbij. Altijd vragen: “Zeg jij maar waar jij wilt eten, waar we heen gaan, wat ik moet doen.” Natuurlijk is het niet zo zwart-wit.

Het klinkt stoer om zo anders te leven, maar dat leer je niet in één dag. Ik moest tot stilstand komen. En dat was het moment dat alles verdween: werk, energie, overzicht. Daarom begrijp ik denk ik als geen ander hoe jij je voelt. Ook al is jouw diagnose uitputting, en dus anders dan de mijne.

Ik leerde ook dat sterk zijn niet betekent dat je altijd doorgaat, maar dat je durft te stoppen. Durft te voelen. Durft te zeggen: nu even niet. En dat ging dus ook niet.

In mei begon ik met EMDR-therapie bij HSK in Alkmaar. Het was confronterend. Een aanrader, al hoop ik dat je het nooit nodig hebt. Langzaam maar zeker werden de scherpe randen zachter. De paniek minder vaak, de angst verliest z’n greep. EMDR sloopte me soms. Maar elke keer dat ik moedeloos de praktijk uitliep, liet ik een stuk verleden daar achter.

Mijn therapeut en de psychologen waarschuwden me: “Dit gaat minstens een jaar duren.” Nou, ze hadden gelijk. We zijn bijna een jaar verder, en ik ben er nog niet helemaal, maar wél een wereld verder dan toen.

Mijn PTSS-klachten waren intens: een hart dat op hol sloeg, een lijf dat trilde, blinde paniek midden in de nacht,  plafonddiensten waarin mijn gedachten maalden tot de ochtend. Maar er kwam lucht. En licht. En af en toe zelfs een glimlach.

Gelukkig bracht 2025 ook mooie dingen. Ik kon weer sporten en volhouden ook. Spieren die maanden hadden geslapen, werden langzaam wakker. Af en toe een yogasessie en een paardrijritje door de duinen. Lorlatinib, mijn huidige doelgerichte therapie, laat dit toe. Mijn vorige medicatie was op dat vlak echt een ramp. Een beetje inspanning en het duizelde in mijn hoofd. Maar nu voel ik weer wat spieren, kracht en leven. En toch… hoe goed mijn lijf het nu ook doet, een angst blijft altijd meelopen: dat de kanker sneller terugkomt dan gedacht. De doelgerichte therapie houdt alles voorlopig stabiel, maar stabiliteit is geen zekerheid. Dus pak ik nu alles aan wat genieten betekent, al weet ik dat mijn zoektocht naar zingeving (naast het schrijven) volgend jaar nog een weg te gaan heeft.

In februari verhuisden we naar een fijnere plek: kleiner, gezelliger, overzichtelijker. En op loopafstand van de school van mijn dochter. Ideaal! En nu… 2026. Het jaar van dromen en doorleven. Als mijn ziekte stabiel blijft, mag ik twee bucketlistbestemmingen afvinken: India en Zuid-Afrika. Twee landen die symbool staan voor alles waar ik van houd: kleur, avontuur, spiritualiteit en leven met volle teugen.

Maar eerst reis ik volgende week twee weken met mijn man en dochter naar de zon. Een lange, warme pauze waar we erg naar uit kijken. Geen ziekenhuiscontroles, geen deadlines. Alleen zee, zand, huid die opwarmt, en genieten met z’n drieën. Ik merk dat dit soort reizen me bijna net zo veel geven als de verre avonturen: de herhaling van het besef dat we, ondanks alles, nog steeds momenten kunnen bouwen die licht zijn.

Daarna kijk ik er ongelofelijk naar uit om de zonsopgang boven de Taj Mahal te zien en te voelen dat ik er nog ben. Dat mijn lichaam misschien ziek is, maar mijn ziel nog steeds reist. De Big Five laten zien aan mijn dochter (en mezelf ;-)).

Ik besef me goed dat dit niet voor iedereen weggelegd is, en ik gun het iedereen van harte. Zeker mensen die (ongeneeslijk) ziek zijn en al zoveel op hun bordje hebben. Ik voel me, ondanks alles, een gezegend mens. En ja, ik hoop dat ik mijn boek kan uitbrengen in 2026. Niet (alleen) voor de roem of de verkoop, maar omdat ik geloof dat verhalen helen. Dat als één iemand zich minder alleen voelt door mijn woorden, het al de moeite waard is. Misschien wordt dat boek straks ook een cadeau aan mijn dochter en alle dierbaren, een soort naslagwerk van mijn vallen, opstaan en alles daartussenin.

Wat ik heb geleerd? Dat echte kracht niet zit in altijd doorgaan, maar in durven stoppen als het te veel is. In eerlijk kijken naar jezelf, met zachtheid én lef.

2026 wordt mijn jaar. Niet omdat ik het wens, maar omdat ik het eindelijk durf te nemen. Ik hoop jij ook.

Dromen. Durven. Doorleven.

Liefs, Len 💗