#11 Stress, de oorzaak van mijn longkanker?

12 november 2023 Haai Jen,

Wist je dat jij deze begroeting (haai) op de middelbare gebruikte met briefjes over en weer en je er dan een haai bij tekende? Ik kwam dit laatst tegen in een oud dagboekje. Om te gieren toch? Ik heb met je te doen hoor, de keuze waar je voor staat met je borst. Dan heb je straks zo'n loodzwaar traject achter de kiezen en moet je nog een keer onder het mes om je weer fijn in je lijf te voelen. Met weer allerlei heftige gevolgen. Ben je al wat wijzer na onderzoek over borstreconstructies? En kan je inmiddels ook weer goed slapen na je horrornacht dankzij de Dexamethason? Of gebruik je dit spul continu na elke chemokuur?

Aan het begin van mijn ziekteproces leerde ik dankzij wat zelfhulpboeken over de 4 fases van rouw. Sommige goeroes praten over 5 of 7 fases maar ik houd het graag simpel. De 4 fases: 1. ontkenning, 2. boosheid, 3. onderhandelen (die zal ik uitleggen: de gedupeerde/zieke belooft een beter persoon te worden als zij langer leeft of gaat 'plotseling' in God geloven), 4. acceptatie. Nou, los van wat zeer verdrietige momenten en een gevoel van machteloosheid, gingen die fases aan mij voorbij. Ook de waarom-vraag (waarom kreeg ik kanker en niet een veroordeelde pedofiel? lees: ik noem maar een dwarsstraat!) is niet bij mij opgekomen. Aan boord van de MH17 die in 2014 neerstortte, zaten iemands familieleden, geliefden en vrienden. Mensen die het niet verdienden om zo bruut aan hun einde te komen. Net zo min als dat een ander dit verdient. Met een enkele uitzondering dan... Dus waarom zou ik mijn energie aan zo'n vraag besteden, zeker nu mijn tijd zo kostbaar is geworden? Misschien komen de andere fases van rouw pas als mijn medicatie en behandelingen uiteindelijk niet meer werken. En de dood nog dichterbij komt. Wat mij wél bezighoudt is het ontstaan van de kanker en in specifieke zin mijn best unieke soort kanker. Sinds de geboorte van Claire maar vooral rondom de beëindiging van de relatie met de vader van mijn dochter, kampte ik met veel stress. Nou zal ik niet in details treden want die ken je wel😉 maar bovenaan de stressoorzaken stond toch wel het steeds weer moeten missen van mijn dochter. Week na week. Het voelde en voelt soms nog steeds als een amputatie. In sommige weekenden voelde het alsof ik gesmoord werd. En in een bepaalde periode kreeg ik zelfs last van een soort hyperventilatie als ik vrij was en mijn dochter was er niet. Een soort vreemd luchthappen, het gevoel alsof ik niet genoeg zuurstof binnenkreeg. De tijd heelde in dit geval wel wat wonden en uiteindelijk is die hyperventilatie verdwenen. Het delen van een kind, gegoten in een co-ouderschap, vind ik niet het beste voor een kind. Een kind dat geen vast thuis heeft of steeds moet pendelen tussen twee huizen. Elke keer weer schakelen. Ik zocht in die stressperiode niet echt hulp, bleef doorgaan met wat ik deed en luisterde bijna nooit naar mijn gevoel en de signalen die mijn lichaam gaf. Op een gegeven moment begon ik wel informatie op te zoeken. Zo luisterde ik veel podcasts over ademhalen en stilstaan bij de behoeften van je eigen lichaam. Ik heb veel gehad aan de podcast van Giel Beelen, KUKURU en ik las in die tijd ook het boek Wanneer je lichaam nee zegt van dr. Gabor Maté. Ik zocht naar antwoorden en leren omgaan met de situatie. Toen mijn leven in rustiger vaarwater kwam en ik wat wende aan mijn nieuwe situatie, bleef ik extreme vermoeidheid houden en regelmatig hoofdpijn. Soms was die vermoeidheid zo erg dat ik mijn ogen amper kon openhouden en ik - als de agenda het toeliet - korte middagdutjes deed. Naast de vermoeidheid had ik bijna dagelijks last van een pijnlijke en opgezette buik. Ik wist op het laatst niet meer wat te eten. Via een vriendin kwam ik terecht bij een hormoon- en darmspecialist. Zij bekeek de uitslagen van mijn bloed- en poepwaarden (ja, die moest ik ook inleveren) en verbaasde zich helemaal niet over mijn klachten. Uit de resultaten kwamen hoge ontstekingswaarden, voedselallergieën en -intoleranties. In mijn darmen zaten heel veel slechte bacteriën en nauwelijks goede. Eigenlijk kon je stellen dat mijn hele immuunsysteem heel hard moest werken en uitgeput was. Een lange periode gebruikte ik via deze specialist detoxpillen en imuunversterkende middelen. Dit hielp wel met het rustiger maken van mijn buik en darmen, ik zette stappen en een deel van mijn energie kwam terug. Maar ik was er nog niet. Die slopende vermoeidheid bleef. Na een huisartsbezoek kwam ik terecht bij een internist die opnieuw onderzoek deed en ik bij allerlei andere specialisten terecht kwam. Zoals twee slaaponderzoeken. Mijn lijf en hoofd werd beplakt met kastjes en elektroden zodat ze mijn slaapcyclus konden opnemen en analyseren. Ik knarste met mijn tanden en dat veroorzaakte weer af en toe hoofdpijn. Ook liet ik mijn siliconen (die ik helaas nodig dacht te hebben na mijn borstvoedingsperiode) verwijderen. Ook dat was weer een hele periode aan afspraken en onderzoeken. Maar ik dacht dat het alleen nog maar de goede kant kon opgaan.

In 2022 trouwden Daan en ik met elkaar. Mijn leven was (en is nog steeds) heel fijn en relaxed. Toen ik dacht dat het ergste achter de rug was en alles beter ging, kwam de kanker. Niemand zal mij ooit antwoorden kunnen geven. Is de kanker ontstaan door de enorme hoeveelheid stress en verdriet? Dat ik daar niks mee deed en nooit luisterde naar signalen van mijn lichaam en gevoel? Is het ontstaan vanwege allerlei factoren zoals lange tijd wonen in de buurt van Tata Steel, pech door een foutje in mijn DNA? Andere redenen? De antwoorden krijg ik waarschijnlijk nooit. Wel weet ik dat er nog ROS1 patiënten zijn die dezelfde fases doormaakten vlak voor hun diagnose. Vraag jij jezelf dit weleens af, hoe is de kanker ontstaan? Stel jij jezelf dezelfde vragen? Mijn moeder wordt dinsdag geopereerd en het skiën zit er voorlopig niet in. Ook niet in december. Haar kennende zal ze doorzetten en volgend jaar weer haar kans pakken. Mijn laatste (ja toch echt laatste) pech is dat mijn diamant uit mijn verlovingsring is verdwenen. Dit leg ik maar niet uit, ik snap überhaupt niet dat dit kon gebeuren. Alle hoeken en gaten in huis zijn onderzocht, maar helaas niets teruggevonden. Enne, met werk ben ik kleine stapjes aan het maken, Ik sta eigenlijk open voor van alles. Als de werksfeer goed is en ik niet al te veel uren hoef te werken dan ben ik al blij. Veel liefs! Lenny