#40 Tussen wijn en waarheid

19 juni 2025

Lieve Jennifer,

Na jouw blog over uitputting en dankbaarheid, blog #39, zat ik even stil. Niet alleen omdat ik je zinnen herkende, maar ook omdat het me raakte. Ik vind het heel verdrietig voor je en hoop zo dat je energie terugkomt. Dat je nieuwe revalidatieschema zorgt dat je met stapjes vooruitgaat en vertrouwen krijgt in de toekomst met energie. 

Jij had het over overleven in het alledaagse. Ik las het met het beeld van mijn laatste vakantie nog op mijn netvlies. Zon, zwembad, gesprekken, een glas wijn (soms water), heerlijke borrelhapjes en diners. En ook nog mogen overnachten op een droom locatie. Vakantie met vriendinnen die me al jaren kennen en ik hen. Toch vond ik het ook ingewikkeld.

Op een middag – het was bewolkt, we stonden op het punt een wandeling naar een vuurtoren te maken – sprak ik tegen een van mijn twee reisgenoten hardop uit wat ik niet voor me kon houden:

"Het is eigenlijk best bijzonder dat we met elkaar op vakantie zijn want ons contact is al een tijdje behoorlijk verwaterd." Waarop zij zo ongeveer zei: "Ja, maar jij bent veranderd en daar heb ik moeite mee."

En eerlijk? Dat deed iets met me. Niet alleen de woorden zelf, maar ook de toon: alsof het veranderde contact een logisch gevolg is van míjn transformatie. Alsof zij nog precies dezelfde is gebleven en ik niet meer in dat plaatje pas. Terwijl vriendschap, in mijn ogen, nooit een statisch iets is. Het beweegt mee. Of niet.

En ja, ik bén veranderd. Ik nam zelf ook afstand in een bepaalde periode om dingen een plek te geven. Maar niet omdat ik dat als doel had. Kanker verandert je. Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal, emotioneel, sociaal. Mijn blik is anders. Mijn behoefte voor diepgang groter, voor oppervlakkigheid kleiner. Mijn gevoel voor tijd scherper. En dat schuurt soms. Ook in vriendschap. Kennelijk ook na een vriendschap van 20 jaar.

Wat betekent het om te veranderen door kanker? Het betekent dat je perspectief verschuift. Dat ruis verdwijnt. Dat je grenzen beter voelt, en vaker bewaakt. Dat je niet meer alle balletjes omhooghoudt omdat je weet hoe snel je uit het spel kan liggen. Het betekent dat je sneller van slag bent. En harder lacht. Dat je eenvoud zoekt, en echtheid. En nee, dat betekent niet dat je ineens een totaal ander mens wordt. Misschien juist het tegenovergestelde: dat je eindelijk dichter bij jezelf komt.  En ja, het betekent blijkbaar ook dat ik verder af kom te staan van de één, maar dichterbij kom te staan bij de ander. Want dat gebeurt ook, vriendschappen die hechter worden, die je in staat stellen om het over gevoelens, emoties en situaties te hebben.

Terug naar onze vakantie. Tegelijkertijd heb ik óók echt enorm genoten. Samen genieten van het lekkere eten en de wijntjes, het shoppen op de hippiemarkt, de mooie wandeling naar de vuurtoren. En de heerlijke stapavond. Het was goed om even niet “patiënt” te zijn. Maar ook daarin: ik voelde het verschil. Het voelde soms een beetje anders dan vroeger. Alsof we nog wel op dezelfde zender zaten, maar de ontvangst haperde af en toe. Bekend, maar net niet meer helemaal vanzelf.

Wat me bezig blijft houden, is deze vraag: wat betekent het als je verandert door kanker? Is het een breuk met je verleden? Of juist een verdieping van wie je altijd al was, maar nog niet durfde te zijn? Misschien een beetje van allebei.

En weet je wat ik daar ineens voelde, tussen de wijn en de gesprekken over kleding en kinderen? Een kriebel. Niet van een mug, maar van iets dat al maanden stil had gelegen: mijn eigen creativiteit. Er begint iets te borrelen. Ik wil een boek schrijven. Over mijn leven. De liefde. De drama's. De keuzes. De chaos. De stille doodsangst. De gekmakende ziekenhuisgangen. De verleiding. De rouw. De groei. Alles. Ik vind het spannend, ja. Maar ook kloppend. Na maanden van niet-werken begint het te kriebelen om weer te creëren. Iets van betekenis. En wie weet… misschien zelfs weer werken na de zomer. Parttime. Iets dat past. Iets dat voedt in plaats van leeg trekt. Het kan ook vrijwilligerswerk zijn. Ik ben er nog niet over uit maar heb nog een maand of twee om de knoop voor mezelf door te hakken. 

Maar boven alles weet ik nu: mijn energie is beperkt. Ik weet hoe je je voelt. Keuzes maken is tegenwoordig onderdeel van het dagelijkse leven. Mijn batterij is geen Tesla. Meer een oude Nokia: betrouwbaar, maar liever niet te vaak opladen. Dus blijft gezondheid op één. Bewegen. Sport. Voeding. Rust. En ja, ook daarin ben ik veranderd. Van altijd doorgaan naar eerst voelen. Het is soms irritant wijs geworden, dit lijf van mij.

De komende weken bereid ik me voor op de zomer. Ik moet Claire de eerste weken missen maar zij krijgt er wat moois voor terug en ik gelukkig ook. 

🌸 Claire gaat op ponykamp – haar allergrootste droom en daarna twee weken met haar vader op vakantie in Europa.

✈️ Daan en ik gaan naar Vietnam. Een droomvakantie, op avontuur en het land verkennen. Ik wacht niet meer op het perfecte moment. Dit is het moment.

🏔️ We gaan met vrienden en de kids naar Oostenrijk – frisse berglucht, eindeloze gesprekken, bergwandelingen met bier und apfelstrudel. Lieve Jen, dank dat jij er altijd bent. Je snapt me, als kankervriendin. Jij die ook verandert, maar niet verdwijnt. Onze vriendschap is geen vaststaand iets. Het leeft. Het groeit. En het blijft.

Liefs, Lenny