#39 Tussen uitputting en dankbaarheid

24 mei 2025

Lieve Lenny,

Het is veel te lang geleden dat ik een blog schreef. Eigenlijk dat ik überhaupt echt iets schreef. Ik merk dat ik te weinig energie heb, maar veel te veel wil. Het is een chaos in mijn hoofd, maar laat ik eerst bij jou beginnen.

Jouw scan - de spanning blijft Deze week krijg jij weer je driemaandelijkse scans. Elke keer vind ik dat spannend voor je. Je schreef er vorige week een post over op Instagram. Sta je er nog steeds hetzelfde in? Dat je je goed voelt en uitgaat van een goede uitslag? Ik kan het bijna niet geloven dat het alweer drie maanden geleden is sinds de vorige. De tijd gaat zo ontzettend snel - ervaar jij dat ook? Ik weet niet waardoor het komt, maar de weken vliegen voorbij. Ik kan het bijna niet bijhouden.

In mijn leven gebeurde de afgelopen maanden heel veel. Het lukt me niet om alles op te schrijven, maar ik deel graag de belangrijkste ontwikkelingen met je.

Mijn controle - goed nieuws met een "maar"

Afgelopen maart kreeg ik mijn eerste controle sinds een jaar. Ontzettend spannend, maar gelukkig was alles goed. Waar de chirurg minder over te spreken was, was de stresssituatie waarin ik beland was en wat me een enorme terugval gaf. Ze verwees mij door naar het revalidatiecentrum en inmiddels mag ik bijna beginnen met dit traject.

Wel moest ik opnieuw een teleurstelling incasseren: ik kan niet meteen starten met de groepsrevalidatie, maar moet eerst het één-op-één traject doorlopen om kracht en energie te hebben voor de groepsrevalidatie. Blijkbaar ben ik uitgeput, maar heb ik dat zelf niet in de gaten.

De realiteit van uitputting

Ik kan heel veel op karakter doen, en dat doe ik dan ook. Al meer dan een jaar. Ik merk dat ik bij de lichtste inspanning steeds langer op de blaren moet zitten, maar omdat ik dit al meer dan een jaar doe, ben ik het normaal gaan vinden. 

Afgelopen week werd ik weer geconfronteerd met het feit dat het niet oké is dat ik al mijn activiteiten afweeg en nog steeds maar maximaal twee afspraken op een dag kan hebben - en dat dat eigenlijk al te veel is. Dat het niet oké is dat wanneer ik wakker word, mezelf aankleed, ontbijt en Finn naar school breng, ik eigenlijk al toe ben aan mijn eerste rustmoment. 

Waar ik voorheen dagelijks schreef en zo een blog uit mijn losse pols typte, moet ik me er nu toe zetten. En zo kan ik heel veel dingen opnoemen die niet oké zijn. Buiten dat ik mijn leven niet zo wil inrichten - jij weet dat ik heel ondernemend ben - is de maatschappij hier ook niet op ingericht.

Het revalidatietraject

Gelukkig mag ik over twee weken starten. Het eerste traject duurt minimaal zes weken en het volgende traject twee keer zes weken met twee weken rust ertussen. Hoe het er precies uit gaat zien weet ik niet, behalve dat ik geholpen word door een ergotherapeut, fysiotherapeut, psycholoog en een maatschappelijk werker. 

Ik zal proberen om tijdens het traject op ons Insta wat meer te vertellen. Voorlopig ben ik dus van de straat, maar ik hoop dat ik hierna meer energie heb en dat ik gewone dingen kan ondernemen zonder er helemaal op leeggelopen te zijn. Een nieuwe mogelijkheid: de AFT-methode Wat je al weet is dat ik onlangs naar het academisch ziekenhuis in Maastricht ging om te praten met de plastisch chirurg over een eventuele reconstructie? Laat me je vertellen over de optie die de arts en ik besproken hebben: de AFT-methode.

AFT (Autologous Fat Transfer), ofwel autologe vettransplantatie, is een borstreconstructietechniek waarbij vetcellen uit een ander deel van het lichaam worden weggezogen en in de borstregio geïnjecteerd worden om een borst te reconstrueren. Deze techniek wordt ook wel lipofilling genoemd.

Het proces werkt als volgt: eerst worden vetcellen met liposuctie weggezogen van donorplaatsen zoals je buik, benen of flanken. Dit vet wordt daarna voorbereid door centrifugeren of filtering om klaar te zijn voor injectie. Vervolgens worden de bereide vetcellen in de borstregio geïnjecteerd. Sommige ziekenhuizen gebruiken ook een vacuümcup - het EVE-apparaat - om de huid op te rekken voordat het vet wordt geïnjecteerd en om het ingespoten vet te helpen ingroeien. Dit apparaat draag je enkele weken voor en na de operatie. De geïnjecteerde vetcellen moeten zelf bloedvaatjes aanmaken om te overleven, waarbij het EVE-apparaat kan helpen, hoewel het ook kan voorkomen dat een deel van de vetcellen niet overleeft.

De voordelen zijn dat het gebruik van eigen vetweefsel het risico op afstoting minimaliseert, een natuurlijker resultaat kan geven dan andere methoden, en geen grote littekens achterlaat. Maar er zijn ook nadelen: het is niet geschikt voor mensen met een laag lichaamsgewicht, er zijn mogelijk meerdere operaties nodig, en niet alle vetcellen overleven waardoor volumeverlies kan optreden. Mijn overwegingen

Ik kom ervoor in aanmerking, maar het zou voor de plastisch chirurg makkelijker zijn als ik twee kilo zou aankomen. Voorlopig ga ik het niet doen. Ik wil eerst beter herstellen en meer energie hebben.

Ondanks dat ik mijn prothese op momenten veel gedoe vind. Zo ben ik zeven kilo afgevallen en is mijn prothese nu groter dan mijn andere cup. Dat zie je duidelijk in bepaalde bh's. Ook moet dat ding elke avond gewassen worden. Het is een kleine handeling, maar 's avonds ben ik helemaal gaar en dan is dat zelfs te veel. Ik doe het wel, maar met een flinke dosis tegenzin.

De komende tijd, wanneer ik met mijn revalidatie bezig ben, ga ik er eens goed over nadenken of ik deze reconstructie de moeite vind. Wat me tegenhoudt is dat ik vier keer onder narcose zal moeten en het EVE-apparaat dat twee weken voor de operatie en een week erna gebruikt moet worden. Misschien zijn er tegen die tijd weer nieuwe ontwikkelingen die mijn keuze makkelijker maken.

Nu ik ook afgevallen ben en weer mijn oude gewicht heb, ben ik eigenlijk oké met mijn lichaam.

Dan kom ik tot iets bijzonders: twee weken terug kreeg ik op mijn iPad een melding over foto's. Ik drukte erop en kreeg foto's te zien van de zomer vlak voor mijn diagnose. Ik zag een prachtige vrouw met lang blond haar, maar voor het eerst zag ik mezelf er niet in - terwijl ik dat echt wel was.

Ik zie mezelf nu met kort haar en mijn eigen haarkleur. Maar dat is niet het enige... Ik ben niet alleen qua uiterlijk veranderd, maar ook mijn kijk op de wereld en mijn normen en waarden zijn veranderd. 

Ik was trots op dat moment. Niet alleen omdat ik er nog ben na alles, maar ook omdat ik ondanks alles heel blij en dankbaar ben.

Het is een vreemde gewaarwording om jezelf te zien veranderen - niet alleen uiterlijk, maar ook van binnen. Ik mis die vrouw met het lange blonde haar niet, maar wel het zorgeloze dat ze uitstraalde. Toch ben ik ook nieuwsgierig naar wie ik aan het worden ben. Deze reis is nog lang niet voorbij, maar ik ga hem stap voor stap.

Lieve Lenny, bedankt dat je er altijd bent om mijn gedachten mee te delen. Ik hoop dat jouw scan volgende week goed gaat en dat je er met dezelfde rust naar kunt kijken als je op Instagram beschreef. We houden contact, en ik beloof dat ik niet weer zo lang wacht met schrijven.