#2 Op de kanker na, goed terecht gekomen

28 september 2023 Lieve Lenny,

Wat heb je dit prachtig geschreven! Het ontroerde me en tegelijkertijd moest ik hardop lachen. Wat een schrijftalent ben je. Ik ben blij dat we deze blog gestart zijn. Dit zal een waardevol naslagwerk zijn voor onze kinderen. Ondanks de moeilijke tijden die we doormaken, is het belangrijk om ook de mooie en grappige momenten vast te leggen, zodat we ze niet vergeten. Maar bovenal kunnen we samen iets moois creëren.

Ik begin liever ook bij het begin, hoe we elkaar hebben ontmoet, hoewel mijn hoofd na een zwangerschap en een goed geleefd leven een vergiet is geworden. Maar sommige herinneringen zijn gelukkig nog helder. Wat dachten we dat we cool waren op de middelbare school, stiekem sigaretjes roken in de Hekslootpolder in Haarlem en dat verbloemen met dropjes. What were we thinking?

We waren allebei dol op onze huisdieren. Ik herinner mij dat jij ooit een kat hebt gehad met een bepaalde herkenbare snor waar we een hele toepasselijke, maar niet gepaste naam voor bedacht hadden. Maar wat me vooral bijstaat zijn de vrijdagmiddagen in de

Coco`s in Amsterdam. Waar we behoorlijk aangeschoten raakten en onze enige zorg was ervoor te zorgen dat we geen happy hour-shots misten en geen emmer water over ons heen kregen bij de bar terwijl we kusten met de jongens waar we verliefd op waren. Ik kan me trouwens niet herinneren dat we ooit dansten op Celine. Wel dat ik over mijn oren verliefd was op Leonardo DiCaprio. En jij? Toen maakte we misschien nog kans aangezien zijn vijver waarin hij vist 23 jaar en jonger is en wij dachten eruit te zien als 18+. We hadden de wildste plannen voor de toekomst en ik vind dat wij, op kanker krijgen na, goed terecht zijn gekomen. Waar zijn we in beland. Twee jonge vrouwen van 37 en 38 jaar oud die allebei kanker hebben. Wie had dat kunnen bedenken. Toen je me vertelde dat je kanker had, voelde het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Ik had zoveel vragen, vooral waarom dit jou moest overkomen en hoe dat kon gebeuren. Ik wist niet wat ik tegen je moest zeggen. Ik heb het kankertraject al eens van dichtbij gevolgd met mijn vader, dus ik dacht dat ik een idee had van wat je te wachten stond. Maar nu ik zelf kankerpatiënt ben, besef ik dat ik eigenlijk helemaal niets wist en ik vind het vreselijk wat je hebt moeten doormaken. De hele polonaise aan je lijf van scans, bloedprikken, afwachten, opereren, de onzekerheid die erbij komt kijken en inderdaad het doodvonnis in je achterhoofd. Lieve Lenny, ik hoop dat we met deze brieven aan elkaar troost kunnen vinden, onze gevoelens van ons af kunnen schrijven, maar vooral samen kunnen lachen. Terwijl ik dit schrijf hakt inmiddels mijn tweede chemo erin en ga ik mij de komende dagen proberen te focussen op eten, drinken, maar vooral mijn barfje binnen te houden.

Veel liefs,

Jennifer