#20 De operatie komt er snel aan...

27 februari 2024 Ha Len, Het duurde even voordat ik weer iets van mij liet horen. Het ging namelijk niet zo goed met mij, fysiek niet maar vooral mentaal had ik last. Maar eerst kom ik terug bij jou. Wat vervelend om te horen dat je een akelige griep had. Het heerst; we kunnen er niet omheen. Je hebt het ook goed te pakken gehad en je was er lang zoet mee. Gelukkig ben je goed verzorgd en weet ik dat je vorige week aan het genieten was van de zon. De zon. Die heb ik vorige week met mijn gezin opgezocht en dat was hard nodig. Ik heb drie weken geleden mijn laatste chemokuur gehad. Het waren pittige laatste loodjes. Om te beginnen omdat ik heel slecht slaap (ik schrijf dit om 3.45 uur omdat ik niet kan slapen). Ik maak nachten van gemiddeld 4 uur en dan niet eens 4 uur achter elkaar. Als ik die 4 uur in totaal haal dan is dat nog veel. Overdag slapen is nooit mijn sterkste kracht geweest en mocht dat wel een keer lukken, dan lukt het mij 's avonds niet meer om te slapen. En slapen is best belangrijk en helemaal in mijn situatie. Daardoor kon ik mijn klachten minder goed hebben waardoor ik sombere gevoelens kreeg. Mijn schouders stonden 30km boven NAP en tikten mijn oorlellen aan. Zoveel spanning had ik in mijn lichaam. Ik kreeg slaapmedicatie, maar ook dat hielp niet. Toen kreeg ik zwaardere slaapmedicatie (ik zou daarmee 6 tot 8 uur moeten slapen) maar ook dat hielp niet. Ik kamp al langer met slapeloosheid. Al voordat ik de diagnose borstkanker kreeg. Ik heb toen van alles geprobeerd. Een slaapcursus, acupunctuur, ergotherapeut, valeriaandruppels, melatoninepillen en ik kan nog even doorgaan. Deze week heb ik een afspraak met de huisarts en hopelijk kan zij mij verder helpen. Aanstaande donderdag word ik geopereerd en de voorbereidingen zijn al in volle gang. Voor mijn vakantie heb ik een MRI-scan van mijn borsten gehad om te zien wat de chemotherapie voor effect heeft gehad en de uitslag was heel positief. Het gebied van de onrustige cellen was beduidend minder geworden en er zijn geen nieuwe plekken ontstaan. En vandaag is er een magneetje (zo groot als een rijstkorrel) in mijn oksel geplaatst naast de marker die in mijn oksel zit. De marker werd in een eerder stadium geplaatst bij het afnemen van een biopt. Zo weet de chirurg waar ze moet zijn in mijn oksel tijdens de operatie.  Daarnaast ben ik al een beetje begonnen aan mijn wederopbouw. Zo heb ik al een heel team om mij heen verzameld. Zo ga ik regelmatig naar Elian Krekels van Praktijk Leefbewust voor een oncologische massage, deze is speciaal voor mensen met kanker. Ook doet ze bij mij Bowen therapie. Dat is een manuele therapie waar zachte bewegingen gemaakt worden met duim en vingers met een bepaalde druk in een bepaalde richting op diversen plaatsen op het lichaam. Het zenuwstelsel ontvangt impulsen wat ontspanning in het bindweefsel creëert en dat zorgt bij mij voor ontspanning en ook voor een voorspoedig herstel. Daarnaast ben ik begonnen om onder begeleiding te sporten. Dat doe ik één keer in de week een half uur bij Rianne Leijten bij Fysio en Sport Therapie in Tilburg en thuis volg ik online yogales en zumbales. En ben ik dus afgelopen week naar de zon geweest. Dat heeft ook een positief effect gehad op mijn herstel en gemoedstoestand.

We zijn 6 dagen naar Gran Canaria geweest. Ik wilde graag naar de zon, zodat ik nog een laatste keer met twee borsten in mijn bikini kon. Ik wilde een waardig afscheid van rechterborst. Mooie bijkomstigheid is dat we ook vitamine D tot ons konden nemen. We zaten in een hotel met een binnenzwembad, buitenzwembad, binnenspeeltuin, buitenspeeltuin en wellness.

We hadden ontbijt en diner inbegrepen en het was daar gemiddeld 28 graden. We leefden elke dag van snackje naar snackje met één “actieve” dag naar Las Palmas. De gemiddelde leeftijd in ons hotel was 60 plus en met onze witte huid gaven wij licht tussen de krokant gebruinde bejaarden. Elke avond werden we getrakteerd door de plaatselijke zanger op Nederlandse smartlappen of Duitse schlagermuziek. Ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik stiekem nog best wat mee kon zingen. We hebben gelachen, onze buiken vol gegeten, vitamine D opgedaan en mijn schouders zijn niet meer innig verbonden aan mijn oorlellen maar staan weer enigszins normaal.  29 februari is de dag van de operatie. Ik kijk ernaar uit om onder narcose te gaan en weer eens een keer meer dan 4 uur achter elkaar te slapen, maar ik ben ook bang voor hoe ik het er naderhand uit vind zien. Maar ook dat zal ik moeten leren accepteren. To be continued…. Hoe is het verder met jou? Hoe kijk je naar de afgelopen periode waarin je geen verplichtingen had in het ziekenhuis en naar de toekomst, want als ik het mij goed herinner mag je je in maart weer melden in het ziekenhuis toch?  Dikke kus, Jennifer