#6 Trots op ons en chemotherapie nr.3

De website is live gegaan. Wat ben ik trots op ons. Toen Sander en ik terugreden naar huis na de derde chemotherapie, opende ik voor het eerst de website op mijn telefoon. Er verschenen tranen in mijn ogen. Hebben we mooi even neergezet met z’n tweeën. De afgelopen twee weken voelde het alsof we weer op de middelbare school zaten en samen aan een werkstuk werkten. Het resultaat mag er zijn en als wij dit werkstuk hadden moeten inleveren, hadden we sowieso een 10 gekregen. In ieder geval voor de inzet. Allebei vanuit bed, videobellend met onze laptops op schoot. Ik vond het heel erg gezellig.

Laat ik meteen beginnen met jouw vraag. Hoe kijk ik tegen de dood aan? Ik ben er niet bang voor. Toen mijn vader na een verschrikkelijk ziektebed overleed, had ik zijn hand vast. En hoewel dit moment intens verdrietig was, was dit (hoe gek dit ook klinkt) een heel vredig en mooi moment. Sindsdien ben ik er dus niet meer bang voor. Wel ben ik voornemens nog heel lang te blijven leven. Ik heb nog zoveel stippen aan mijn horizon. Alleen al met al mijn naaiprojecten die ik wil maken moet ik nog enige tijd blijven leven. Maar de belangrijkste stippen aan mijn horizon zijn: Finn volwassen zien worden en heel oud worden met Sander. Gelukkig is de kans op genezing bij borstkanker heel groot dus acht ik de kans groot dat deze stippen aan mijn horizon werkelijkheid worden. Wat zijn jouw stippen aan de horizon? Zijn er dingen die je heel graag nog zou willen doen of zien? Ik kan mij helemaal voorstellen dat je er tegenop zag om het je dochter te vertellen. Ik had voor Finn 2 boeken klaarliggen. Grote boom is ziek van Nathalie Slosse en Rocio del moral. Dat gaat over snuiter die goede vrienden is met de boom. De boom is ziek en heeft wormpjes onder zijn schors. In een metafoor vertellen ze de stappen die worden gezet om iemand met kanker beter te maken.

Daarnaast hadden we het boek Lucas en de ziekte die kanker heet van Stefan Boonen. Daarin wordt concreet verteld wat borstkanker inhoudt. Finn had naderhand drie vragen. Waar zitten de kankerS ( ja, met een extra s), wordt mama beter en mag ik nu een filmpje kijken? Verder is Finn - net als zijn ouders - behoorlijk positief. Hij ziet vooral de voordelen van kanker. In de slechte week mag hij elke ochtend een biscuit voordat hij naar school gaat, iets meer schermtijd en wat meer zoetigheid in huis want mijn voorkeur gaat daar meer naar uit. En wat betreft het avondeten sluit mijn smakenpalet beter bij die van hem aan. Denk aan veel vitamine P (pizza, patat, pannenkoeken, poffertjes en pasta). Ik heb nog nooit zo`n infantiele eetgewoonten gehad als nu. Side note, ik eet nog steeds voldoende groente en fruit. In de goede week: ik ben de hele dag thuis en heb veel tijd om met hem de vetste dingen van Lego te bouwen, heel veel te kleuren en wanneer ik moe ben kijken we samen een filmpje. Jouw eerste week met Critzotinib zit erop. Ik ben blij dat je niet zo lang misselijk bent geweest. Ik vind het wel vervelend dat je je zo vaag voelt. Toen ik een aantal van jouw spraakberichten hoorde, merkte ik echt een verandering in je stem. Alsof je drugs op had. Ik miste alleen de harde housemuziek op de achtergrond. Ik hoop dat ook die klachten minder worden of nog beter, weggaan.

Na mijn derde chemotherapie kwam ik van een koude kermis thuis. Dacht ik op de day after chemo (vrijdag) er goed vanaf te komen met een beetje misselijkheid. Het leek op de dag na een vierdaags festival maar dan 10 keer erger en dan zonder de festival experience. Maar toen kwam op zaterdag Hans de verpleger met de gewelddadige spuit Pegfilgrastim. Dit middel zorgt ervoor dat de witte bloedlichaampjes uit mijn botten getrokken worden. Dit middel heb ik nodig omdat de chemotherapie de productie van de witte bloedlichaampjes vertraagt en wanneer deze te weinig in het lichaam zijn, is je weerstaand lager en de kans op ontstekingen groter. Een bijwerking daarvan is hevige botpijn. Toen werd ik goed ziek. Alsof die zogenaamde festivalkater niet genoeg was voelde het nu als een drievoudige Corrie (Corona) er bovenop. Maar inmiddels ben ik op dag vijf en weer een beetje in het land der levende.

Liefs, Jennifer