#9 Maaltijden, knuffels, tranen
7 november 2023 Lieve Jen, Ik heb je niet veel gesproken de afgelopen twee weken en dat is niet zo gek na jouw laatste zware chemoweek waar je volgens mij nog van moet bijtrekken en mijn vakantieweek. Ik moest wel erg lachen om je blog, die buitensporige aankopen heb jij gewoon dik verdiend 😉 Zeker nu, als viering dat je de eerste fase aan chemo's hebt gehad. Wat zeggen we dan: 'you're worth it'. Hoe ziet voor jou de volgende stap eruit en krijg je nog wat ademruimte tussendoor voor je begint aan de nieuwe reeks lichtere chemo's? De vakantie ligt alweer even achter ons en de eerste (school)weken vlogen voorbij. Mijn oncoloog belde enthousiast op dat mijn bloedwaarden uitstekend zijn. Ze gaf mij hier een euforisch gevoel over en dat bevreemde mij tegelijkertijd. De kankerpatiënt die trots is op haar uitstekende bloedwaarden. Zie je wel, hoe gezond mijn lijf is! Stilzitten of vervelen was er voor mij niet bij. Mijn moeder is namelijk gevallen tijdens onze wekelijkse skiles op de borstelbaan in Heemskerk. Ze is zo ongelukkig terecht gekomen dat ze haar pols brak. Ze moet zelfs geopereerd worden op korte termijn. Heel naar en sneu voor haar. Want die skilessen deden we als voorbereiding op onze eerste wintersportervaring in december. Dat zit er voor mijn moeder niet meer in. Tijdens het wachten bij de arts die op dat moment informatie invoerde op de computer, praatten mijn moeder en ik over de ongelukkige omstandigheden en dat zowel Claire (die enige tijd geleden een tekort had aan witte bloedplaatjes), als ik en nu mijn moeder drie jaar achtereenvolgend op de SEH terecht zijn gekomen. De familie 12 Steden, 13 Ongelukken. De arts tegenover ons zei toen: 'Ach, er zijn ergere dingen he'. We hebben toen maar ons mond gehouden. Dat is soms vreemd als mensen het niet aan je zien. Aan de ene kant wil ik dat juist niet en aan de andere kant voel ik mij weleens een buitenstaander. Sinds ik kankerpatiënt ben, ruim 8 maanden nu, ben ik gruwelijk verwend door mijn lieve vrienden, familie, oud-collega's, buren en kennissen. Zeker verwend als in alle aandacht die ik kreeg en krijg maar ook door alle hartverwarmende gebaren en cadeaus. Wat geef je aan een toch relatief jonge vrouw die behoorlijk ziek is (maar zich nog steeds niet zo voelt)? Als ik een origineel cadeau zocht voor mijn partner of een vriendin heb ik dit letterlijk weleens Gegoogeld: 'origineel cadeau voor xxx'. Maar dat draaide vaak uit op teleurstelling door de oppervlakkigheid van het getoonde aanbod. Hier een greep uit de liefdevolle en met zorg uitgekozen cadeaus:
Bloemen, heel veel bloemen. Fleurige bossen, uitbundige bossen, seizoensbossen en droogbloemen. Ik heb alles voorbij zien komen. De woonkamer leek vlak na mijn operatie en het slechte nieuws van de uitzaaiingen op een ruimte van een uitvaartcentrum. Maar dan met een levende (wel palliatieve) kankerpatiënt.
Kaartjes, vaak volgeschreven met tranentrekken de teksten. Zelfs van ouders van vrienden. Er zijn momenten dat ik twijfelde om de brievenbus te openen. Ik bewaar by the way alle kaarten in een Action plastic opbergdoos op zolder met een stickertje waarop 'ziekte' staat.
Brownies (niet van downies) over de post, in ieder geval twee keer ontvangen. Heerlijk! Als ik niet uitkeek, verorberde Daan deze voordat ik met mijn ogen kon knipperen. 'Hey, ik ben hier de kankerpatiënt! Haal je eigen versnaperingen.'
Geneeskrachtige stenen zowel los als verwerkt in armbanden. Prachtige
pasteltinten, love it. Ik draag ze trouw of leg ze op mijn nachtkastje.
Auraspray, of je erin gelooft of niet, lekker ruikt het wel!
Gebeden tot God, inclusief flyers van de plaatselijke kerk en een mondelinge uitnodiging. Helaas, ik ben en blijf atheïst in hart en nieren, ook of mede dankzij mijn diagnose.
Kaarsen, kaarsjes en foto's van brandende kaarsjes (..). Altijd sfeervol en zeer passend gezien de omstandigheden.
Castorolie om op de plek van mijn tumor te smeren, shea butter voor droge handen. Het is fijn spul. En baat het niet, dan schaadt het niet.
Poeders en potjes vol vitamines, mineralen, wietolie, drankjes. Ik kan inmiddels een winkeltje beginnen waar de keten Holland en Barrett jaloers op zou zijn (op het bijzondere aanbod dan, zoals CamuCamu uit het Amazone-gebied).
En last but not least, maaltijden, knuffels en tranen. Want tranen van een ander om je eigen situatie voelt ook als een cadeau. Een cadeau van liefde en dat mensen om je geven. Die maaltijden maak ik nu weer voor mijn eigen moeder. De lamme helpt de blinde...
Voor mijn gevoel ben ik nu in een nieuwe fase beland. Het gaat goed, de bijwerkingen van de medicatie zijn te hanteren, mijn energie is weer behoorlijk terug en de psychische klap lijkt ook nog ver weg of is niet terug. En daarom besloot ik mijn haar drastisch af te laten knippen (zeker 20cm eraf). Ik denk er zelfs aan om weer op zoek te gaan naar een parttime baan. Ik weet alleen niet zo goed waar te beginnen. Hoeveel uur is goed te doen? Vertel ik sowieso dat ik kanker heb? En zo ja, wanneer? Misschien eerst maar eens koffie drinken met wat mensen uit mijn netwerk. Ofzo.
Volgens mij heb ik je nog niet verteld dat mijn auto inderdaad echt total loss is verklaard en Daan alweer stond te springen om een nieuwe (tweedehandse) uit te zoeken. Stiekem vind ik dat ook wel leuk. Het wrak is opgekocht door een wrakopkoper (leuke functietitel trouwens) en de verzekering van de partij die op mij botste heeft alles netjes opgelost. Dankzij de hulp van een goede vriendin - die in deze branche werkzaam is - is alles zo snel en netjes geregeld! De gifbeker zou nu wel leeg moeten zijn.
Liefs! Lenny
PS: november = longkankermaand
Comments