#1 Kanker in de bloei van ons leven

28 september 2023 Lieve Jen, Jij kwam met het lumineuze idee om onze kankeravonturen en verhalen vast te leggen en te bloggen naar elkaar. Voor het nageslacht, onze dierbaren en misschien ook wel voor andere kankerpatiënten en geïnteresseerden. Want sinds onze kankerdiagnoses (Jij: borstkanker, ik: uitgezaaide longkanker) vallen we van de ene in de andere verbazing... De reacties en goedbedoelde tips en adviezen uit de omgeving, het contact met artsen en verpleegkundigen. Het gat waar je in valt en hoe je er weer uit klimt of probeert te klimmen. En vervolgens weer diep valt. Maar ook het anders beleven van alles wat je meemaakt, in het achterhoofd dat de prognose kanker een doodvonnis kan zijn. Aan onze onbezorgde leventjes is een einde gekomen.

Maar voor we de diepte in gaan, begin ik liever eerst bij het begin van onze vriendschap. We kennen elkaar sinds de eerste klas van de middelbare school, dat was 1998. Het jaar waarin Celine Dion met 'My heart will go ooooon' (de themesong van mijn favo film Titanic ook vanwege Leo natuurlijk) op nummer 1 stond en de Amerikaanse president Clinton bleef volhouden dat hij geen sex had gehad met Monica Lewinsky. Iiieeehhwww... De media kwamen achter een verhaal dat Monica zich zou hebben bevredigd met een sigaar van Clinton. Dat was nog eens juicy stuff. We stonden aan het begin van ons leven, onze puberbreinen nog volop in ontwikkeling. Klaar voor meer vrijheid, sensatie en we droomden van een groots en meeslepend leven. Voor het eerst samen naar de kroeg, de Murphy's in Haarlem, aan de flessen Apfelkorn en flirten met jongens. Dansen op de hoge blokken bij de Kater, deze discotheek is inmiddels verdwenen uit het straatbeeld. We beleefden een spannende jeugd. Nu, 25 jaar later, heeft ons leven een andere wending genomen. Als een sneltreinvaart die piepend en krakend tot stilstand komt in een donkere tunnel. Toen ik vorige maand jouw bericht kreeg over jouw borstkanker, was ik met een vriendin en de kinderen naar de Efteling. We zaten op het terras bij een speeltuin te wachten op mijn dochter die op dat moment al enige tijd met diarree op het toilet zat. Bij de andere kinderen was inmiddels wat ongeduld ontstaan want ja, de attracties wachtten op ons. Wat een contrast. Jij had, net als ik niet zolang daarvoor, een appgroep aangemaakt met 'ziekte' en je naam. Ik dacht WTF, dit kan niet waar zijn. Ik ben niet zo kippenvellerig, behalve bij extreem goede zangeressen

die wél die ene hoge toon halen, maar bij jouw nieuws ging er een siddering van narigheid door mijn lichaam en kreeg ik overal kippenvel.

Hoe anders is het om dit nieuws over jou als vriendin te horen te krijgen dan als het over jezelf gaat? Het eerste wat in mijn gedachten kwam was: 'Nu moet zij dezelfde narigheid doorstaan als ik.' Nog los van alle onderzoeken (puncties, bloedonderzoeken, CT, PET en MRI-scans) omgaan met je eigen angsten, verdriet, het nieuws vertellen aan de mensen in je omgeving (het moeilijkste van alles: je kind!), hoe nu verder met werk of stoppen omdat het gewoonweg niet meer gaat. Juist het contrast van leven met kanker en een normaal leven leiden vind ik zo bizar. Kanker beheerst dan wel grotendeels je leven als je het hebt, maar het leven gaat wel gewoon verder als je niet naar het ziekenhuis moet en geen last en pijn hebt. Veel liefs, Lenny