#12 Mijn les uit de kankerexperience

17 november 2023

Haai Len,

Die haai herinner ik mij wel. Die had ik ook op een kast in de garderobe van mijn moeder getekend, maar dan de 18+ versie. Ik belde haar om te vragen of ze die nog had. Ze heeft die haai er lange tijd op laten zitten, maar uiteindelijk toch eraf gehaald. Wel had ze een aantal kaarten bewaard waarop ik deze haai als afsluiter had getekend. Blijkbaar was dit helemaal mijn ding.

Wat een interessante onderwerpen schrijf je in je blog. De fases van rouw. Ik kan mij voorstellen dat deze fases misschien later in je ziekteproces voorbij zullen komen. Anderzijds ken ik je ook lang genoeg en denk ik dat jij tegen die tijd snel voor acceptatie gaat en tot die tijd geniet van het leven en nog het maximale eruit haalt.

De waarom-ik vraag is bij mij ook voorbijgekomen, maar heeft snel plaats gemaakt voor: wat kan ik hieruit leren? Jij weet dat mijn rugzak goed gevuld is en dat ik al veel narigheid met mij mee moet dragen. Na elke gebeurtenis kom ik er krachtiger en sterker uit en weet ik wat mijn les is geweest. Maar deze ronde vroeg Sander zich af wat er nog te leren valt voor mij. We genieten namelijk enorm van het leven en zijn dankbaar voor de wijze waarop wij hieraan geven. Maar helaas moet ik toegeven dat er nog iets is waar ik last van heb en moet leren loslaten.

Waar ik mij al jaren onzeker over voel en druk over maak is mijn opleidingsniveau. Ik ben nooit verder gekomen dan het afmaken van mijn mbo-studie en ik weet dat er mensen zijn die daar iets van vinden. Ik ben weleens uitgelachen en voor dom uitgemaakt. Ik heb vriendinnen van allerlei opleidingsniveaus. Van praktisch opgeleide vriendinnen tot een vriendin die een rechtenstudie heeft afgemaakt. En het zijn allemaal slimme vrouwen en ik ben ongelooflijk trots op ze. Waarom ben ik dan zo streng voor mezelf? Alleen maar omdat een paar mensen daar iets van vinden? Nu is dat niet helemaal waar want het zijn niet alleen een paar mensen, onze hele maatschappij is zo ingericht dat er onderscheid wordt gemaakt. Alleen al de termen hoog- en laagopgeleid vind ik krom. 

Ik ben nu eenmaal geen studiebol, maar meer een praktische dame. Ik volgde uiteindelijk de kappersopleiding omdat ik een overgroot tante had die enorm bad ass was en op jonge leeftijd van Parijs naar Amerika vloog om daar kapster te worden. Elke zomervakantie zag ik haar in Frankrijk en vertelde ze over haar

avonturen uit haar carrière. Dat wilde ik ook. Dit was een baan waar ik mijn creativiteit in kwijt kon en misschien kon ik net als haar op bijzondere plekken dat vak uitoefenen. Denk aan achter de schermen bij modeshows of fotoshoots. Door onder andere gezondheidsklachten is dat niet gelukt en kon ik niet zoveel meer met mijn mbo-diploma. Ik heb de afgelopen jaren leuke en minder leuke banen gehad, maar was altijd zoekende. Inmiddels kan ik vertellen dat ik een ongelooflijk leuke baan heb en een goede balans vond in werk en hobby`s waar ik met mijn handen bezig ben en mijn creativiteit in kwijt kan. Wat heeft dit dan allemaal met mijn levensles en kanker te maken? Door kanker kom ik tot dit inzicht. Ik ben niet alleen maar mijn diploma of mijn functie en ik heb zoveel andere kwaliteiten. Ik kan dat nu loslaten en dit zorgt ervoor dat ik minder stress en meer rust ervaar. Mijn les is dat zolang ik altijd mijn best doe om een goed mens te zijn, voor mezelf en de ander, ik nergens onzeker over hoef te zijn.

Daarmee wil ik aanhaken bij jouw verhaal: de oorzaak van kanker. Wanneer ik jouw verhaal lees stemt mij dat in mineur. Aan de ene kant lees ik over een sterke vrouw die ondanks alles zo positief en krachtig in het leven staat, maar aan de andere kant word ik ook verdrietig van de narigheid die je moest en moet meemaken. Ik geloof dan ook absoluut dat stress reden nr. 1 is van allerlei ziekten waaronder kanker. En ook al ervaar je dat als mens niet bewust, denk aan: wij hebben geen geldzorgen, we hebben een dak boven ons hoofd, we kunnen de energierekening betalen, bestellen elke week boodschappen enz. Wij hebben het wat dat betreft goed, maar onbewust worstelen we toch met allerlei zorgen en wuiven dat misschien ook weg juist omdat we het zo goed hebben. 

De afgelopen weken besteedde ik heel veel uren in mijn atelier. Ik haalde er zoveel troost uit. Het achter de naaimachine zitten maakte mijn hoofd leeg en het voelde als een overwinning als ik weer een stapje verder was met mijn project. Wanneer ik

uitrustte in mijn atelier kon ik over veel dingen nadenken. Onder andere over grote zaken waar deze blog over gaat, maar ook over de dingen die ik de afgelopen jaren zelf heb gemaakt met mijn handen. Wauw! Daar mag ik heel trots op zijn. Maar ook over hoe ik als klein meisje naast mijn oma, die achter de naaimachine zat, vol bewondering naar haar naaiwerk zat te kijken. Ik stelde haar heel veel vragen en als ik de kans had, probeerde ik stiekem haar stoffen aan te raken. Inmiddels ben ik zelf een connaisseur en is mijn laatste project af. Gemaakt op de naaimachine van mijn oma en ook zij zou ongelooflijk trots op mij zijn.

Dan de eerste chemokuur met Paclitaxel. Dat was wel weer een avontuur. Het begon met het innemen van de Dexamethason (een middel waar je hyper van wordt) aanvullend met Levocetirizine (een middel waar je suf van wordt). De Dexamethason nam ik bij de vorige kuren in tegen de misselijkheid. Bij deze kuur moet ik dat innemen om een allergische reactie tegen te gaan bij het inlopen van de chemokuur. Alleen iets innemen waar je hyper van wordt en daar tegenover iets nemen waar je suf van wordt is een hele gekke gewaarwording. Aan de ene kant wilde ik mijn ogen sluiten, maar aan de andere kant leek het wel alsof er een orkest het vijfde symfonie van Beethoven afspeelde. Lezen lukte niet, maar gelukkig kon ik wel een podcast luisteren. Ik had de dagen erna minder last van de chemokuur dan bij de vorige chemokuren. Dat lag al wel in de lijn der verwachtingen. Iets waar ik heel blij van word. De bijwerkingen die ik heb, behalve mezelf `s nachts uren verliezen in de wereld van wol, is moe zijn en ik ben niet vooruit te branden. Wanneer ik na het ontbijt even op mijn telefoon ga om content te consumeren, is het ineens 11.00 uur en ben ik niet gedoucht en aangekleed. Verschrikkelijk vind ik dat. Zo zonde van mijn tijd. Daarnaast had ik ook heel erg last van spierpijn. Alsof ik griep had maar zonder de verkoudheidsklachten. Ik heb mij nog niet verder verdiept in de wereld van de plastische chirurgie, maar wel halverwege december een afspraak met de chirurg staan, dus dan kan ik mijn eerste vragen gaan stellen. Afgelopen donderdagochtend chemokuur nummer 2. Ik mag afbouwen met de Dexamethason dus hopelijk vallen mijn nachtelijke avonturen komend weekend op het internet mee.

Liefs, Jennifer